ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 29 Μαΐου 2022

Προχωράμε !

 

Και ματώσαμε, και κατηγορηθήκαμε ως αιρετικοί -ευτυχώς που καταργήθηκε, επισήμως τουλάχιστον, η πυρά της Ιεράς Εξέτασης- και χλευαστήκαμε, κι απομονωθήκαμε από τους normis. Μα στο ελάχιστο δεν θορυβηθήκαμε, ούτε από τους βρυχηθμούς των ξεδοντιασμένων θηρίων και από τους ήχους των μαστιγίων των εκπαιδευτών των ανθρώπινων ζώων στο Μεγάλο τους τσίρκο. Είχαμε κάτι που κανείς τους δεν μπόρεσε να μας πάρει, να μας ξεριζώσει από τα πρόσωπα και τις καρδιές μας: το, όσο κι αν συχνά ήταν εύθραυστο, πιο αυθεντικό μας χαμόγελο - Η μικρή Ελπίδα- και την πίστη. Πίστη στη δική μας Αλήθεια. Δεν τους νομιμοποιήσαμε με καμία ψήφο, απήχαμε πιο συνειδητά από ποτέ από σφυγμομετρήσεις καθημερινής φλυαρίας στον καφενέ και συζητήσεις πολιτικής κενότητας. Σταματήσαμε να μιλάμε σε όσους καταλάβαμε, με προσωπικό μερικές φορές συναισθηματικό κόστος, ότι δεν είχαν τις προδιαγραφές να ακούνε αυτά που θέλαμε να πούμε χωρίς καμία διάθεση προσηλυτισμού ή διασποράς ενοχικών συνδρόμων. Αν και είμαστε ένοχοι εμείς οι ίδιοι. Που αργήσαμε έστω και λίγο να παραδεχτούμε με τι εγκληματικά ανθρωπόμορφα τέρατα είχαμε να κάνουμε ανέκαθεν. Υπήρχαν ισχυρά δείγματα γραφής και πολύ πριν την αυθαίρετα επονομαζόμενη πανδημία.. Το να δεχτείς ότι ξεγελάστηκες για νιοστή φορά, ότι παγιδεύτηκες σε ένα σαφάρι σε εχθρικό για το ανθρώπινο πλάσμα έδαφος, με έπαθλο το κορμί εκτός από την ψυχή σου, είναι μάλλον μια δύσκολη και οδυνηρή διαδικασία. Τη γευτήκαμε και αυτήν, σαν το στυφό μα απελευθερωτικό ξόρκι από τα άδυτα της ψυχής και του μυαλού και βγαίνουμε πιο δυνατοί, πιο σοφοί...

-Γιατί Υπάρχει κάτι ΩΡΑΙΟ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και ξεκινά ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ!-

Δεν μας τρομάζουν ούτε ακίδες που δεν απομονώθηκαν σε εργαστήρια ποτέ -χρήσιμο το photoshop- ούτε μαϊμούδες με εξανθήματα που μεταπηδούν σε δίποδα θηλαστικά, ούτε αισχρές ψαλμωδίες θανάτου που σκόπιμα επικαλύπτουν τις μελωδίες της ζωής, ούτε η προοπτική μιας απόλυτα ελεγχόμενης και βιασμένης σε κάθε πτυχής ύπαρξης. Απεχθανόμαστε τις συσκευασίες και τα περιτυλίγματα. Κι επιλέγουμε τις επιλογές στην πορεία ακόμη και μέσα στο πιο φαινομενικά τρομακτικό, τεχνητό σκοτάδι. Το πεπρωμένο μας δεν είναι γραμμένο στο κίβδηλο τεφτέρι κανενός, το πεπρωμένο μας δεν μπορεί να είναι παρά το ξεπέταγμα με κάθε κόστος έξω από τη βουρκίλα και θανατίλα των λιμνάζοντων υδάτων. Προκρίνουμε τη διάφανη και απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και νοητικά περιττώματα επαφή μεταξύ μας και με τη φύση από το ενάντια στη φύση του ανθρώπου φονικό κλειδαμπάρωμα. Και, αναπόφευκτα, αρνούμαστε -επιλογές είναι αυτές! δεν το είπαμε;- με πάσα γνώση πιθανών ή απίθανων συνεπειών το μαρκάρισμα του σώματος από τα δηλητήρια των εχθρών του ανθρώπου και της ελευθερίας του...

Είμαστε πάνω απ' όλα πνευματικά όντα και τα άστρα μας ψιθυρίζουν κάθε νύχτα πως η μεγαλύτερη πτώση μας είναι ότι πειστήκαμε να δεχτούμε τον κόσμο των φαινομένων ως απαραβίαστη πραγματικότητα, εμφυτευμένη σαν κακόβουλο λογισμικό στις εγκεφαλικές δομές μας ..

Και πιο ηχηρά από ποτέ πιάνουμε τον εαυτό μας να λέει τα δικά του, ακατανόητα για τα διαχρονικά θύματα της προπαγάνδας της "κανονικότητας" και τους λογοδοτούντες επόπτες στα -καταρρέοντα και πλήρως ανυπόληπτα σε όλο και περισσότερες συνειδήσεις- τέρατα :

"Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους!



Ο Ένοικος...


2 σχόλια:

  1. Με ψηλά το κεφάλι, με καθαρό μυαλό και συνεχίζουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον αντίθετο στις δικές τους επιταγές, τα ψέματα και τον μόνιμο ολοφάνερο εμπαιγμό...Ένας δρόμος ανοιχτός σε προοπτικές και υπερβάσεις για τους ανθρώπους που δεν προδίδουν τις ιδιότητες που τους ξεχωρίζουν απ' τα αγελαία ζούδια.

      Διαγραφή