ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020

Δεν βρίσκεται εκεί πάνω ...

 ...ένα διαστημόπλοιο, καλόβουλων προθέσεων, να μας πάρει από εδώ χάμω; Μακριά από αυτή την παΓΗδα..!

Από αυτό το πλανητικών διαστάσεων πνευματικό, διανοητικό, εννοιολογικό, αξιακό, κοινωνικοπολιτικό, πολιτισμικό, αισθητικό lockdown...

Ο Όσκαρ Γουάιλντ είχε γράψει ότι όλοι μας ζούμε  μέσα στο βούρκο, αλλά κάποιοι από εμάς κοιτούν προς τα άστρα. Εμείς, όμως, αρνούμαστε με όλο μας το είναι να προσαρμοστούμε μέσα στο βούρκο ή στο βόθρο αυτό, είναι το σημαντικότερο όλων για την ψυχική και φιλοσοφική μας υπόσταση, για τη διατήρηση των πιο στοιχειωδών ανθρώπινων ιδιοτήτων μας. Είμαστε τελείως ξένοι εδώ, στο αφιλόξενο, αντιεπιβιωτικό, εχθρικό αυτό περιβάλλον.

Δεν μπορεί! Κάπου θα υπάρχει ένας άλλος πλανήτης, μια άλλη διάσταση, ένα άλλο σύμπαν, που ευνοεί όλες τις δυνατότητες ύπαρξης (όχι επιβίωσης απλώς) ανθρώπινων οντοτήτων, ώστε αυτές να ανθίσουν και να εξελιχθούν ανεμπόδιστα ( " Homo Aνεμπόδιστος ") ... Και προσφέρονται όλες οι ευκαιρίες,  ώστε να ανακαλύψουν τις ιδιότητές τους και να προεκτείνουν τις δυνατότητές τους. όχι να αντιμετωπίζονται ως "ανθρωποκαλλιέργειες" προς ξεζούμισμα και αφαίμαξη, ως αναλώσιμα πειραματόζωα κι ως άνοα ανθρωπόζωα- στόχοι μιας κολοσσιαίας κοινωνικής προπαγάνδας και οικονομικής Χιροσίμας.

Διακτίνισέ μας, το καλό που σου θέλουμε, mr Spock! Απόσπασέ μας από τη χωματερή ψυχών, από τον βαρβαρικό πλανήτη ψυχρόαιμων αφεντάδων και εθελόδουλων, εθελοτυφλούντων, αυτοεξαπατώμενων κι αλληλοεξαπατώμενων δουλοπάροικων. Χωρίς λόγο τόσο στη ζωή όσο και στο θάνατό τους, που οι άθλιοι τρώνε και τις σάρκες τους! 

 Όλος ο πλανήτης είναι ένας τεράστιος φορτισμένος πυκνωτής, το είχες σίγουρα ανιχνεύσει κι εσύ ατρόμητε Βουλκάνε διαστρικέ εξερευνητή και το είχε ανακαλύψει και  ο μέγιστος πανεπιστήμονας Τέσλα (κι άρα μέγας εχθρός των θανατολάγνων οικονομικών επιβητόρων της ανθρωπότητας και των σκατόψυχων τσιρακίων τους), ο οποίος πίστευε ακράδαντα σ' εσένα και τους ομοίους σου! Και η ατμόσφαιρά του σφύζει από διαρκείς ηλεκτρικές δονήσεις, από απελευθερωτικούς ωκεανούς δωρεάν για όλους ελεύθερης ενέργειας, αλλά εμείς σερνόμαστε σαν σκουλήκια ακόμη στο χώμα και πολεμάμε μεταξύ μας, σαν κατευθυνόμενα μυρμήγκια συλλογικής χειραγωγήσιμης νοημοσύνης, για πρωτόγονα ενεργειακά και ιδεολογικά (ακόμη) αδιέξοδα. Ενώ το νέο mind game ορίζει να μας καπελώνουν και με μια γιγάντια κορώνα, παρμένη από τα αόρατα ρούχα του γυμνού αυτοκράτορα του παιδικού γνωστού παραμυθιού. 

Λιμνάζοντα ύδατα και νησίδες ελπίδας που διαβρώνονται μέσα στην νοσηρότητα και βουλιάζουν σαν τον Τιτανικό του πάλαι ποτέ ανθρώπινου μεγαλείου...

Σβήνουμε...

Ρίξε την ακτίνα! Kαι μετάφερέ μας...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου