ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020

Σαν κομήτης (αφιερωμένο στους αμετανόητα φρικαρισμένους) ...


 Μου αρέσουν οι κομήτες! Είναι  αλήτες του διαστήματος. Περιφέρονται αδέσποτοι στο αχανές χάος, αφήνοντας πίσω αναθυμιάσεις και σκόνη  για τα παρατηρητήρια των γειωμένων στη βολή τους. Και αν τύχει να αιχμαλωτιστούν από αλαζονικές βαρυτικές δυνάμεις που θέλουν να τους καταρρίψουν, τιμωρώντας το κοσμικό τους θράσος...Τότε βουτάνε με ορμή σε πραγματικά ή τεχνητά τοξικές ατμόσφαιρες, καιόμενοι εντυπωσιακά σε άπειρα κομμάτια, αδιαφορώντας για το τέλος μια και όλα έχουν ένα τέλος που γίνεται το εφαλτήριο της νέας αρχής. Συχνά όμως η πτώση τους μπορεί να πάρει μαζί της επίγειους βελούδινους παραδείσους, βεβαιότητες διαιώνισης τελμάτων και ψευδαισθήσεις ασφάλειας. Αφήνοντας διάσπαρτα ίχνη και σπέρνοντας κοσμική σπορά για μια επανεκκίνηση διαφορετική και ποιοτικότερη σε σχέση με τα συντρίμμια που χάσκουν και τις ξεθωριασμένες μέσα στο σύμπαν αναμνήσεις μιας κοσμικής ύβρεως και κάποιας-κάποτε ξεχασμένης δυστοπίας.

 Επανέρχομαι σαν κομήτης, περνάω ξυστά από την εγγύτητα ενός πλανήτη-φυλακή κι επιλέγω να συνεχίσω την δίχως κανόνες
πορεία και να επιλέξω τη στιγμή της φλεγόμενης πτώσης. Και απομακρύνομαι, ως το καλύτερο μάλλον που έχω να κάνω για την ακεραιότητα των στιγμών που μου αναλογούν στην ονειρική μου λεωφόρο. Γεμάτη από την αγαπημένη μου αστρική σκόνη. Αφού όμως ξεράσω κάποιες αναθυμιάσεις για να γαργαλήσουν τη βαριά και ακατάλληλη για ελεύθερες οντότητες ατμόσφαιρα αυτού του γαλάζιου στην όψη, μελανόμορφου στην καρδιά, κατακερματισμένου στο συλλογικό μυαλό, αυτοκαταστροφικού στο ταπεραμέντο,
βεβαρυμένου στο κάρμα, πλανήτη. Κι επανέρχομαι όποτε τα κύματα της ύπαρξης με ξαναφέρουν σε αυτή τη στεριά:

Σε βαρέθηκες να χαζεύεις τα συντρίμμια των άλλων μέχρι και τη δική σου κατεδάφιση; Σε βαρέθηκες να το παίζεις αρτιμελής, ενώ η καρδιά σου μοιάζει ανάπηρη; Σε βαρέθηκες να πιάνεσαι απ' το φόβο του μέλλοντος για να αντέξεις το ναρκωμένο παρόν;
 Σε βαρέθηκες ν ακούς και να μαθαίνεις για υπανθρώπους που 'χουν στο απυρόβλητο το δικό τους τομάρι; Σε βαρέθηκες να δικαιολογείς στα παιδιά σου το ανθρωπάκι που αποκαλούν πατέρα ή μητέρα;
 Θέλεις να κάψεις όλη αυτή την ανία; Θέλεις να πάψεις να υπάρχεις απλά για να υπάρχεις; Μήπως να ουρλιάξεις. Και να σωπάσεις. Και να θυμηθείς. Τι είναι αυτό, που αν ποτέ πραγματικά το είχες, το έχασες μετά στο δρόμο.
κάποια δικά μου λόγια που χα αρθρώσει στο κοντινό παρελθόν

Μία φωνή μέσα από τους πόρους μου συνωμοτεί παρά τη φοβέρα του παντεπόπτη οφθαλμού  και τη λυσσαλέα σε βάρος των αποκλίνοντων αποκαρδιωτική μετριότητα του όχλου-πιστού στις διακηρύξεις του Υπουργείου Αλήθειας:
 " Homo Aνεμπόδιστος "

 Και ένας παράξενος σκοπός, που εκπέμπεται μέσα από κάποια πειρατική εκπομπή με κάνει να χαμογελάω σαν τον Τζόκερ στη γνωστή ταινία: "Work, buy, consume, die"...Really?

Και θολώνω τα λιμνάζοντα ύδατα της πλανητικής αυτής σούπας, με ευγνώμονα κι από πάνω μεζεδάκια τους επί το πλείστον ανύποπτους ακόμα ιθαγενείς,  φωνάζοντας καθώς εκτοξεύομαι στο πουθενά και παντού ένα κίβδηλο, σαν τις κυρίαρχες συνθήκες, σύνθημα: "Όλα βαίνουν καλώς όλα είναι υπό έλεγχο, μείνετε ήσυχοι...!"

 Fuck, yeah!

ανιχνευτής

πηγή πρώτης εικόνας πηγή δεύτερης εικόνας - πηγή τελευταίας εικόνας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου