ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Tι συμβαίνει εδώ πέρα;


Τίποτα μα τίποτα δεν είναι συνηθισμένο και τα πάντα συμβαίνουν γύρω μας (και μέσα μας) κάθε μοναδική στιγμή! Ας αφεθούμε στην άλλοτε παράξενη κι άλλοτε επώδυνη μα σίγουρα θαυμαστή ροή τους, δίχως να τα ιεροποιούμε ή να συντριβόμαστε από αυτά. Ας τα φωταγωγήσουμε ώστε να λάμψει όλη η μοναδική τους φύση και ας ακολουθήσουμε τα βήματά τους στο χορό της ύπαρξης. Βάζοντας και τις δικές μας πινελιές στα χρώματα που γυρεύουν και στα σχήματα που αποκτούν.
Κάθε πλάσμα έχει ένα πεπρωμένο που το ακολουθεί από τη στιγμή που αυτό πρωτοσαλεύει στην ύπαρξη και κάθε πεπρωμένο έχει να αφηγηθεί συναρπαστικές ιστορίες και να προτείνει ρότες λυτρωτικές, ανακαλυπτικές και μεταμορφωτικές. Αν το ακούς και συνδιαλλέγεσαι μαζί του...


What's up ? -Τι συμβαίνει;

25 χρονών και η ζωή μου ακόμη
Προσπαθεί να ανέβει τον λόφο της ελπίδας
Για να φτάσει σε έναν προορισμό.
Συνειδητοποίησα γρήγορα όταν ήξερα πως έπρεπε
ότι ο κόσμος είναι έτσι φτιαγμένος
από αυτή την αδελφότητα του ανθρώπου
Ό, τι και αν σημαίνει αυτό


Κάποιες φορές λοιπόν κλαίω όταν είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι
για να τα βγάλω όλα απ’ το μυαλό μου
Και νιώθω λίγο παράξενη
Ξυπνώ λοιπόν το πρωί βγαίνω έξω και αναπνέω βαθειά
και μαστουρώνω πραγματικά
Και φωνάζω με όλη τη δύναμη της φωνής μου:
Τι συμβαίνει;

Τραγουδώ, γέα
Είπα: έι, τι συμβαίνει;
Τραγουδώ γέα γέα γέα
Είπα: έι, τι συμβαίνει;

 ω ω ω ω ω ω ω ω! τι συμβαίνει;

Προσπαθώ όμως, θεέ μου, προσπαθώ
Συνέχεια προσπαθώ
σ’ αυτόν τον θεσμό
Και προσεύχομαι, θεέ μου, προσεύχομαι
Προσεύχομαι κάθε μέρα
για μια επανάσταση

Κάποιες φορές λοιπόν κλαίω όταν είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι
για να τα βγάλω όλα απ’ το μυαλό μου
Και νιώθω λίγο παράξενη
Ξυπνώ λοιπόν το πρωί βγαίνω έξω και αναπνέω βαθειά
και μαστουρώνω πραγματικά
Και φωνάζω με όλη τη δύναμη της φωνής μου:
Τι συμβαίνει;

25 χρονών και η ζωή μου ακόμη
προσπαθεί να ανέβει τον λόφο της ελπίδας
για να φτάσει σε έναν προορισμό...


Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)