ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Η απώλεια της όρασης ως συνέπεια της χρήσης “λιγότερο φονικών” όπλων


 
Nεαρός Παλαιστίνιος επιδεικνύει μία μαύρου χρώματος σφαίρα με σπογγώδη απόληξη που χρησιμοποιήθηκε από ισραηλινούς αστυνομικούς κοντά στον προσφυγικό καταυλισμό Σουαφάτ στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, 07/11/2014 (Oren Ziv/Activestills.org)

Ένας αριθμός ανήλικων Παλαιστινίων υπέστησαν ολική ή μερική απώλεια της όρασης τον τελευταίο χρόνο λόγω των ισραηλινών μέτρων καταστολής πλήθους. Μία οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσφεύγει στον γενικό εισαγγελέα

της Νατάσα Ροθ

Μετά από μια σειρά πυροβολισμών από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής που προκάλεσαν ολική ή μερική απώλεια της όρασης σε ανήλικους Παλαιστίνιους, ο 13χρονος Ζακαρίγια Τζουλάνι, από τον προσφυγικό καταυλισμό Σουαφάτ, έχασε το αριστερό του μάτι αφού δέχτηκε σφαίρα στο κεφάλι από έναν συνοριακό αστυνομικό την Τρίτη 7 Απριλίου 2015. Όπως συνέβη και με τα περισσότερα παιδιά πριν από αυτόν, ο Τζουλάνι χτυπήθηκε με μαύρου χρώματος σφαίρα 40 χλστ. με σπογγώδη απόληξη, σχεδιασμένη ως ένα μη θανατηφόρο όπλο καταστολής πλήθους που έχει ωστόσο προκαλέσει δραστική αύξηση των τραυματισμών – και τουλάχιστον έναν θάνατο – από την έναρξη της χρήσης της τον Ιούλιο του 2014. Αυτές οι σφαίρες αντικατέστησαν άλλες μπλε χρώματος με σπογγώδη απόληξη, ελαφρύτερες και επομένως λιγότερο επιβλαβείς.

Ο Τζουλάνι είναι ο πέμπτος, τουλάχιστον, ανήλικος που υπέστη σοβαρό τραυματισμό στο μάτι με αυτόν τον τρόπο από το περασμένο καλοκαίρι.
Στις 27 Ιουλίου 2014, ένα 14χρονο αγόρι πυροβολήθηκε στο πρόσωπο με ίδιου τύπου σφαίρα κοντά στην περιοχή Μπαμπ Αλ Χούρα στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα στην οφθαλμική κοιλότητα και εγκεφαλική αιμορραγία.

Την 1η Αυγούστου, η 14χρονη Άλα Χαμντάν πυροβολήθηκε στο πρόσωπο με παρόμοια σφαίρα ενώ στεκόταν στο παράθυρο του δευτέρου ορόφου του σπιτιού της στην Ισαουίγια της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Της έγιναν ράμματα ενώ προκλήθηκε βλάβη στην όραση.

Στις 13 Νοεμβρίου, ο 11χρονος Σάλαχ Σουλεϊμάν πυροβολήθηκε επίσης στο πρόσωπο με ίδιου τύπου σφαίρα, χάνοντας το ένα του μάτι και με εκτεταμένη βλάβη στην όραση από το άλλο. Πλέον κινδυνεύει να τυφλωθεί ολοσχερώς.

Την επόμενη μέρα από αυτό το περιστατικό, η 10χρονη Μαγιάρ Αμράν Ταουφίκ Αλ Νάτσεχ δέχτηκε στο πρόσωπο μεταλλική σφαίρα με λαστιχένια επικάλυψη ενώ τη στιγμή της επίθεσης βρισκόταν στο αυτοκίνητο με την οικογένειά της κοντά στον προσφυγικό καταυλισμό Σουαφάτ. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η σφαίρα διαπέρασε το τζάμι του αυτοκινήτου και χτύπησε την Αλ Νάτσεχ προκαλώντας της κρανιακό κάταγμα ενώ είναι ασαφής η κατάσταση της όρασής της.



Iσραηλινοί αστυνομικοί με μαύρες σφαίρες με σπογγώδη απόληξη στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, 12/11/2014 (Abu Rmeleh/Activestills.org)

Στις 24 Δεκεμβρίου 2014 ένα γειτονόπουλο του 11χρονου Σουλεϊμάν, ο μόλις 5 ετών Μοχάμεντ Τζαμάλ Ομπέιντ πυροβολήθηκε στο πρόσωπο με σφαίρα με λαστιχένια επικάλυψη κατά την αποβίβασή του από το σχολικό λεωφορείο στην Ισαουίγια με αποτέλεσμα να υποστεί βλάβη η όρασή του.

Στις αρχές Μαρτίου, ο Σύλλογος για τα Πολιτικά Δικαιώματα στο Ισραήλ (ACRI) επικοινώνησε με τον αρχηγό της αστυνομίας Γιοχάναν Ντανίνο και τον γενικό εισαγγελέα Γιεχούντα Ουαϊνστάιν ζητώντας την άμεση διακοπή της χρήσης σφαιρών με σπογγώδη απόληξη από την ισραηλινή αστυνομία έως ότου διεξαχθεί μια πλήρης έρευνα για την ασφάλειά τους. Η έκκληση αυτή περιελάμβανε αναφορές στη ραγδαία αύξηση των τραυματισμών από αυτού του είδους τις σφαίρες, μεταξύ των οποίων δύο κατάγματα σιαγόνας και μια ρήξη σπλήνας, εκτός από τις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω. Είχε προηγηθεί τον Οκτώβριο μία επιστολή του Συλλόγου για τα Πολιτικά Δικαιώματα προς τον αστυνομικό διοικητή της Ιερουσαλήμ σχετικά με τη δυσανάλογη χρήση βίας στην Ισαουίγια, μία περιοχή στην οποία είχε εφαρμοστεί παρατεταμένη και ιδιαίτερα αυστηρή συλλογική τιμωρία από τις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις.

Τα περιστατικά σοβαρών τραυματισμών ανηλίκων και ενηλίκων στα χέρια της ισραηλινής αστυνομίας και των υπολοίπων κατοχικών δυνάμεων είναι ενδεικτική της λανθασμένης χρήσης των πυροβόλων όπλων, είτε επειδή οι αξιωματικοί εκ προθέσεως τα χρησιμοποιούν αντικανονικά, είτε επειδή είναι ακατάλληλα να χρησιμοποιηθούν σε περιοχές με πυκνή δόμηση και κατοίκηση χωρίς να προκαλέσουν τραυματισμούς.

Σίγουρα, το ότι οι ισραηλινές δυνάμεις και από τις δύο πλευρές της πράσινης γραμμής έχουν ένα βεβαρημένο ιστορικό στους τυχαίους πυροβολισμούς κατά Παλαιστινίων που δεν εμπλέκονταν σε κανενός είδους βίαιη δραστηριότητα, είτε στα πλαίσια μιας σύγκρουσης είτε όχι, αποκαλύπτει μια «ευκολία στο τράβηγμα της σκανδάλης» που θα συνεχίσει να προκαλεί θανάτους και τραυματισμούς στους Παλαιστίνιους αμάχους εκτός αν αντιμετωπιστούν οι υποβόσκουσες [ρατσιστικές] αντιλήψεις που υπαγορεύουν τέτοιες συμπεριφορές.

Επιπλέον, η απροθυμία της αστυνομίας να δημοσιεύσει τους κανονισμούς εμπλοκής της σημαίνει ότι η δυσανάλογη βία που ασκείται από αστυνομικούς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιμετωπιστεί με νόμιμα μέσα, κάτι που ο Σύλλογος για τα Πολιτικά Δικαιώματα προσπαθεί να ανατρέψει. Επίσης πρόσφατα αποδείχθηκε ότι οι νέες μαύρου χρώματος σφαίρες με σπογγώδη απόληξη ήταν σε χρήση για πάνω από έξι μήνες προτού υπάρξει οποιαδήποτε εκπαίδευση στη χρήση τους και προτού εκδοθούν οι σχετικοί κανονισμοί – την ίδια ακριβώς περίοδο έξι μηνών κατά την οποία προκάλεσαν έναν τόσο μεγάλο αριθμό σοβαρών τραυματισμών.

Η έλλειψη διαφάνειας διευκολύνει την απουσία λογοδοσίας και όσο άτομα στις δυνάμεις ασφαλείας που είναι επαρκέστατα εξοπλισμένες αλλά ανεπαρκέστατα ενταγμένες σε κανόνες συνεχίζουν να χάνουν τον έλεγχο, αθώοι Παλαιστίνιοι θα συνεχίσουν να χάνουν τα μάτια τους αλλά και τη ζωή τους.


Άρθρο μεταφρασμένο από το +972

το δανειστήκαμε από την intifadagr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου