ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

ξεθωριάζοντας την επιπεδούπολη



Ήμασταν ο Αδάμ. Ήμασταν η Εύα. Γίναμε και το φίδι.
Ήμασταν οι καταστροφείς. Ήμασταν και οι διατηρητές. Ήμασταν οι δημαγωγοί, ήμασταν και οι αναχωρητές.
Ήμασταν δεξαμενές άντλησης ιδεών κι οι φορείς της αποδόμησής τους. Ήμασταν η μήτρα των γεγονότων και τα θύματά τους. Η βία της Ιστορίας. Οι στυλοβάτες των καινοτομιών. Και συνάμα η τρικλοποδιά τους. Γίναμε το όραμα των μοιραίων.

Ήμασταν πολλά ονόματα και ρόλοι. Μία πληθώρα ερμηνειών.
Η συλλογή ήμασταν των δεδομένων για επεξεργασία στον κεντρικό υπολογιστή.

Και είμαστε το επόμενο βήμα της Εξέλιξης!

Οι αρνητές των Σειρήνων και των αθυρμάτων. Οι περιφρονητές κλειστών λεσχών. Οι εξολοθρευτές των εγκεφαλοσκώληκων. Τα μη προβλέψιμα κι ελεγχόμενα δεδομένα που κουρελιάζουν τεφτέρια καταχωρήσεων.

Κι ερχόμαστε με τη φόρα πολλών χαμένων αιώνων!
 
από τον  Ένοικο...



Έχεις στ'άλήθεια ψυχή;
Για να σε συντρίψει της μηδαμινότητάς σου η γνώση
ώστε ν'αφουγκραστείς της παρουσίας σου το μεγαλείο.
Για να σε συγκινήσει η απλότητα της ομορφιάς.
Για να σε μεθύσει το κρασί της γαλήνης.
Που στη γεύση ωριμάζει του σθένους
παρασύροντας σε δύσβατες διαδρομές ελευθερίας.
Για να σε ηλεκτρίσει η ενέργεια που μέσα της κολυμπάς.
Για να σε λιγώσει η λαχτάρα της μεταμόρφωσης.

Γιατί κάθε πραγματική αλλαγή
απαιτεί ένα θάνατο και μια ανάσταση...
Εν ζωή!



..."τα άστρα είναι στη σωστή θέση"...Οι προσωπικοί μας ιπτάμενοι δίσκοι είναι τα κορμιά μας, η κινητήριος δύναμη είναι οι κβαντικές διεργασίες και ηλεκτρικές εκκενώσεις μέσα στα κεφάλια μας, σε αρμονική συνεργασία με το "σχέδιο πτήσης" των αισθήσεων του εγκεφάλου της καρδιάς μας...
Τα ιερατεία των αρουραίων διαμόρφωσης αυτού του λαγουμιού ως μόνη πραγματικότητα για τους τρόφιμους δεν μπορούν να μας κρατήσουν άλλο στα ανήλιαγα κουτιά που έχουν κατακερματίσει και εγκλωβίσει μέσα τους τη γνώση...Τα ψέματά τους δεν μας πείθουν ούτε στο ελάχιστο...Τα δηλητήριά τους και τα καταστατικά τους δεν είναι ούτε για το σώμα ούτε για το πνεύμα μας-χάρισμά τους!
Τα  ιδανικά και οι θέσφατες αλήθειες της ισοπέδωσης της φύσης και της εσώτερης σπίθας, οι ιδεολογίες που μπαζώνουν τα ρέματα της ψυχής μας για να τσιμεντοποιήσουν και να περιφράξουν το τοπίο της επιπεδούπολης (τους), αποτελούνε την υπογραφή της δικής μας εξαχρείωσης και πτώσης-τούς τα πετάμε πίσω στη μούρη!

Η πραγματική και μόνη μας περιουσία που θέλουμε να κουβαλάμε μαζί μας: Το δέος για κάθε μοναδική στιγμή που μας αναλογεί, η περιέργεια να δούμε τι υπάρχει πίσω από την "πράσινη πόρτα", η ελευθερία στα σώψυχά μας, η ανάγκη μας να απαλλαγούμε από όλους τους απονεκρωτικούς περιοριστικούς ορισμούς. Ώστε να επαναπροσδιορίσουμε τη συμβολική ανάγνωση του κόσμου, να επαναξιολογήσουμε κάθε μικρή και μεγάλη ερμηνεία, να αδράξουμε την ουσία πίσω από κάθε φαινόμενο,να φωταγωγήσουμε τη μοναδική φύση κάθε καθημερινού γεγονότος και να αντιληφθούμε την πραγματική μας θέση μέσα σε αυτό. Έτσι όπως την καθορίζουμε εμείς και όχι οι "μηχανικές απολήξεις" και οι υπνωτικές μονότονες διδαχές και προσταγές της..."επιπεδούπολης"!

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου