Toυς στίχους που ακολουθούν τους είχα γράψει πριν πολλά χρόνια. Όταν είχα αρχίσει να διαχωρίζω μέσα μου, άρα διαμορφώνοντας και τις επιλογές μου "προς τα έξω", τα πράγματα που μου μιλάνε στην καρδιά και με εμπνέουν από εκείνα που με αφήνουν αδιάφορο έως και με χαλάνε.
Δεν τους αφιερώνω στους γιάπηδες που προσωπική ανέλιξη γι'αυτούς σημαίνει τούρλωμα των οπισθίων. Στα φρικιά της εξουσίας του χρήματος. Στους υπέρμαχους της φριχτής αντι-αρχής "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Στους "πολιτικούς καριέρας" (ή πολιτικατζήδες), που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως ψηφοφόρους και στατιστικά δεδομένα σε ατζέντες συμβουλατόρων. Σε όσους θεωρούν ότι οι (οικονομικές και ανθρωπιστικές) κρίσεις αποτελούν "χρυσές ευκαιρίες" για ακόμη μεγαλύτερο πλουτισμό ή νεοπλουτισμό. Πατώντας πάνω σε εκατόμβες θυμάτων, στην ένδεια, τη δυστυχία, τα προσωπικά δράματα των συνανθρώπων τους.
Αυτοί είναι τελειωμένη υπόθεση. Αυτοί όλοι είναι ο ταξικός (και με διόλου ευκαταφρόνητο απόθεμα φανερής ή κρυφής ψυχοπάθειας) εχθρός!
Τους αφιερώνω σε όσους αμφιταλαντεύονται αλλά και στην άκρη του μυαλού τους ακόμη φλασάρει συχνά κι ανομολόγητα μια ιδέα, εμφυτευμένη από τις "Σειρήνες της ανοησίας και συμφοράς", που λυμαίνονται και "σαγηνεύουν" το σύγχρονο άνθρωπο. Η ιδέα ότι η ουσία και πεμπτουσία της ζωής μπορεί και να είναι τελικά ένα αξίωμα, μια θεσούλα, κι ας είναι κι ένα ή και δύο κλικ πιο πάνω απ'αυτό του κλητήρα σε κάποια υπηρεσία. Μια καρέκλα σ'ένα γραφείο λίγο μεγαλύτερο απ'αυτό που ήδη βρίσκονται. Ένας παχυλός τραπεζικός λογαριασμός, ένα "γαμάτο αμάξι", ένα "άνετο διαμέρισμα" κι ας προέρχεται από μια δανειακή θηλειά. Ή ό,τι άλλο "λουστραρισμένο" προσφέρει (ακόμα και σε τούτες τις εποχές των ισχνών αγελάδων κι αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα) ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός και η "κουλτούρα" που τον προσδιορίζει. Ένας καταναλωτικός δηλαδή, ένας κανιβαλιστικός πολιτισμός που κατατρώει τις σάρκες της φύσης, των πιστών και των παιδιών του (όπως ο...Κρόνος), τις ίδιες τις δικές του σάρκες, την ψυχή του κόσμου.
Κι όπως είχε επισημάνει και ο συγγραφέας Τομ Ρόμπινς: "Δεν πρέπει να δεχόμαστε παθητικά ό,τι μας προσφέρει η φύση και η κοινωνία, αλλά να μπορούμε να επιλέγουμε. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια ζωή που τη ζεις πραγματικά και σε κάποια φευγαλέα σκιά στον τοίχο ενός γραφείου".
Καριέρα
Δεν είσαι εσύ.
Σε τέτοιους δρόμους δεν μπορείς να είσαι εσύ.
Αλλεπάλληλες οι μάσκες που με σαδισμό προβάρεις
σε σαρκοβόρους βωμούς καριέρας.
Αλλεπάλληλες μικρές ατομικές κηδείες.
Δεν αισθάνεσαι και πολύ καλά;
Μη τυχόν και τους το δείξεις!
Να κυμαίνεται η απόδοση σ'επίπεδα υψηλά!
Δεν σε πείθει πια η συνταγή.
Η όρεξή σου παραπαίει.
Μα δεν παύεις να καταβροχθίζεις
και την τελευταία απ'το πιάτο τους μπουκιά!
Ίσον επαγγελματίας.
Συν λαμπρός καριερίστας!
........................
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου