ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ "ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ"





"Μύθοι και παραδόσεις όλων των λαών μιλούν για μυστικές πύλες και περάσματα, που οδηγούν σε κόσμους όπου υπάρχουν όντα μιας άλλης πραγματικότητας. Η παρουσία τους μοιάζει να μαγνητίζει τον ανθρώπινο νου, να τον μαγεύει και να τον εισάγει σε νέες διαστάσεις, πέρα από το χώρο και το χρόνο, πέρα από κάθε λογική.

Στα βάθη κάθε ανθρώπινης ύπαρξης λέγεται πως υπάρχουν εκείνες οι κρυμμένες δυνατότητες που ανοίγουν τις «πύλες» προς αυτούς τους κόσμους. Πύλες που δημιουργούν μονοπάτια επικοινωνίας των κόσμων, ώστε να ρέει ο ένας μέσα στον άλλο, αμβλύνοντας τα στενά όρια της ύλης. Αποκαλύπτοντας αυτά τα αόρατα μυστικά μονοπάτια οδηγούμαστε σε μια γοητευτική «χώρα», που έχει κάτι από τη φευγαλέα φύση, το απόκοσμο άγγιγμα και τη μαγεία ενός ονείρου. Έναν κόσμο που είναι συνώνυμος με την ομορφιά, τη δημιουργία, τη χαρά για τη ζωή και την αιώνια νεότητα. Έναν ξωτικόκοσμο του οποίου οι κάτοικοι συχνά επισκέπτονται το δικό μας κόσμο, όταν τα «πέπλα» της ύλης λεπταίνουν και επιτρέπουν αυτή την επαφή."


Tα παραπάνω πάρθηκαν από το e-zine.gr

To παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο στα γεμάτα γοητεία λαογραφικά στοιχεία, τους σφύζοντες από μυστήρια, συμβολισμούς και μαγεία μύθους, τις μυστικές παραδόσεις και το παγανιστικό παρελθόν των λαών. Στοιχεία που δεν έπαψαν να υπάρχουν ακόμα, έστω και συγκαλυμμένα πίσω από εθιμικές συνήθειες και δραστηριότητες και θρησκευτικές γιορτές...
Αλλά κυρίως είναι αφιερωμένο στη "Μεγάλη Μητέρα"! Τη Φύση, τα θαύματα και τα μυστικά της ("στη φύση αρέσει να κρύβεται", που έλεγε και ο Ηράκλειτος), τις ομορφιές της και τις δοξασίες, θρύλους και "στοιχειωμένα γοητευτικές ιστορίες" γύρω από τη μαγευτική υφή και χροιά της. Που τόσο μας συνάρπαζαν μικρούς, αν είχαμε την τύχη να διαθέτουμε μια γιαγιά (ή κι ένα παππού) που γνώριζε αυτή την "ιδιαίτερη γλώσσα" και δεν βαριόταν να μας "μιλάει με αυτήν". Με αφηγήσεις που μας καθήλωναν, συχνά μας τρόμαζαν, αλλά σίγουρα μας δίδασκαν πράγματα με το μοναδικό αρχετυπικό τους τρόπο και μας ταξίδευαν, σε περιπέτειες που συνδέονταν και με τις ίδιες τις αψηλάφιστες εσώτερες πτυχές μας. Τις τόσο διαβρωμένες από τα "σίδερα" του αφύσικου, πλαστικού και ανηλεώς τεχνοκρατικού πολιτισμού. Ενός "πολιτισμού" που σε συνέργεια με τις καταπιεστικές και γεμάτες ενοχικά σύνδρομα θρησκείες του δαιμονοποίησαν τη Φύση, τη συκοφάντησαν και τη σύλλησαν, κι ακόμα ασελγούν με ωμότητα κι απερισκεψία σε βάρος της. Στερώντας από τον άνθρωπο εκείνη την ιδιαίτερη και τόσο παλιά μαγεία, όσο και η παρουσία του στη γη. Εκείνο το δέος κυρίως για το θαύμα της ύπαρξης, της ίδιας της ζωής! Κι εκείνη τη "μαγική περιέργεια" και λαχτάρα για εξερεύνηση κι αποκρυπτογράφηση του ίδιου του κόσμου που τον περιβάλλει.
Μια τόσο οικείας στους κατοίκους της υπαίθρου μαγείας (και ειδικά εκείνους των αλλοτινών εποχών), που γεμίζει τη ζωή του ανθρώπου με χρώματα, αισθήσεις αρμονικές με τη φυσική πνοή του κόσμου του και ιδιαίτερες σημασίες, σε μια ρευστή πραγματικότητα που ανακαλύπτει και πάλι η Επιστήμη μέσω τομέων όπως η κβαντική φυσική ή "νέα Αλχημεία". Όπου υλικό κι ενεργειακό, πραγματικό κι εξωπραγματικό συναντιούνται και αλληλεπιδρούν συνωμοτικά!

ανιχνευτής 



                                   ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ "ΑΛΛΩΝ"
                                    (...και του ανιχνευτή)

Είμαστε η πρωινή αύρα που πάνω στα νερά του ποταμού γλιστράει.
Είμαστε το ανάλαφρο περπάτημα που ανατριχιάζει το δέρμα της λίμνης.
Είμαστε ο αόρατος χορός
που τη σκόνη σηκώνει στις όχθες και ολόγυρα τη σκορπάει.
Αέρινα είμαστε παιχνιδιάρικα χάδια που καλοπιάνουν τις φυλλωσιές.
Είμαστε του δάσους τα ύποπτα σουρσίματα
και τα απότομα από το πουθενά τριξίματα
που προειδοποιούν τους καταπατητές.
Είμαστε οι φύλακες των ανθέων και οι ένοικοι των κορμών.
Της πληρότητας και της πολυχρωμίας είμαστε οι τιμητές
και οι αέναοι ψίθυροι των μύθων.
Άλλοτε οι φιλήσυχοι και κάποτε ζαβολιάρηδες γείτονες
κι άλλοτε της ασέβειας οι οργισμένοι τιμωροί.
Τα θαυμαστά είμαστε παιδιά της Μεγάλης Μητέρας.
Που θρηνούν με λυγμούς
για το βιασμό και τις χαρακιές πάνω στο σώμα της
για τη χυμένη τοξική χολή μέσα στο αίμα της
για τα δηλητήρια που την ανάσα της βαραίνουν.

Είμαστε αυτοί που για τη χαμένη ισορροπία πενθούν...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου