ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Οι 100 πλουσιότεροι θα μπορούσαν να δώσουν ένα τέλος στην παγκόσμια φτώχεια πάνω από 4 φορές!





Σχόλιο δικό μας: Αν αυτός είναι ο κόσμος "δικαίου" και η "φυσική τάξη πραγμάτων" όπου υποχρεούται να ενσωματωθεί ένα παιδί απ'τη στιγμή που γεννιέται, τότε ένα μόνο μπορεί να είναι το συμπέρασμα κι ερώτημα για ένα έλλογο ανθρώπινο πλάσμα:  αυτός ο πλανήτης ανήκει σε ψυχοπαθείς σαδιστές;

Οι 100 πλουσιότεροι θα μπορούσαν να δώσουν ένα τέλος στην παγκόσμια φτώχεια πάνω από 4 φορές!


Το παρακατω άρθρο είναι πιο πολύ υποθετικό και βασίζεται στο αντίστοιχο Αγγλόφωνο του TrueActivist.
Το να μιλάς για κάποιον καπιταλιστή και για κοινωνίες είναι σα να συγκρίνεις το γιαούρτι με το φεγγάρι.
Διαφωνώ απολύτως ακόμα και με τον όρο: καπιταλιστικά γουρούνια, καθώς τα γουρουνάκια είναι καθαρά, κοινωνικά και υπέροχα ζωάκια, χρήσιμα στην κοινωνία και άβλαβη.
Πιο κάτω στην σελίδα του επίσης μεγαλοκαπιταλιστή και αρκετών ακόμα όχι τιμητικών τίτλων Forbes είναι η λίστα των 100 πιο πλουσίων ανθρώπων στον κοσμο.
Σημειώστε πως πολλοί είναι αμερικανοί (ΗΠΑ) και δυστυχώς για τον μέσο αμερικανό πολίτη, αποτελούν πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση:
>>> Η λίστα με του 100 πιο πλούσιους εκμεταλλευτές του πλανήτη.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι επιμέλεια της Μαρίας Αφεντούλη και βασίζεται σε άρθρο του TrueActivist.
Σκεφθείτε το πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι και μην πείτε πως τα κατάφεραν όλα με τον ιδρώτα τους και τέτοιες αηδίες και το τι συμβαίνει στον κόσμο, επειδή ακριβώς υπάρχουν αυτοί:


[IMG]

Οι 100 πλουσιότεροι θα μπορούσαν να δώσουν ένα τέλος στην παγκόσμια φτώχεια, για πάνω από 4 φορές

Η Oxfam είναι μια διεθνής συνομοσπονδία από 17 οργανώσεις που εργάζονται σε περίπου 90 χώρες σε όλο τον κόσμο για να βρουν λύσεις για τη φτώχεια και τη συναφή αδικία.

Ο απώτερος στόχος της Oxfam είναι να μπορέσουν οι άνθρωποι να ασκήσουν τα δικαιώματά τους και να διαχειρίζονται τη δική τους ζωή.
Η Oxfam, λοιπόν αποκάλυψε ότι οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο κέρδισαν το εντυπωσιακό ποσό των 240 δισεκατομμυρίων δολαρίων μέσα στο 2012˙ αρκετά χρήματα για να καταπολεμήσουμε την ακραία φτώχεια σε όλο τον κόσμο πάνω από τέσσερις φορές, προσθέτοντας ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση εμπλουτίζει περαιτέρω τους σούπερ-πλούσιους.

Το πλουσιότερο 1 τοις εκατό (δηλαδή, οι πλουσιότεροι άνθρωποι, που συνιστούν το 1 τοις εκατό) έχει αυξήσει το εισόδημά του κατά 60 τοις εκατό κατά τα τελευταία 20 χρόνια με την οικονομική κρίση να επιταχύνει αντί να επιβραδύνει τη διαδικασία, ενώ τα κέρδη από το κορυφαίο 0,01 τοις εκατό (δηλαδή, οι πάμπλουτοι άνθρωποι, που συνιστούν το 0,01 τοις εκατό) έχει δει ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη, αποκάλυψε μια νέα έκθεση της Oxfam, αυτού του κορυφαίου διεθνή φιλανθρωπικού οργανισμού.

Για παράδειγμα, στην αγορά αγαθών πολυτελείας παρατηρείται διψήφιος ρυθμός ανάπτυξης κάθε χρόνο.
Και αυτό συμβαίνει από την στιγμή που χτύπησε η κρίση, ανέφερε η έκθεση.
Και ενώ οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου κέρδισαν 240 δισεκατομμύρια δολάρια το περασμένο έτος, οι άνθρωποι που βρίσκονται σε «ακραία φτώχεια» ζούσαν με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα.

Η νέα έκθεση της Oxfam: «Το κόστος της ανισότητας: Πώς ο πλούτος και το ακραίο εισόδημα μας βλάπτει Όλους», υποστηρίζει ότι η υπερβολική συγκέντρωση του πλούτου, στην πραγματικότητα, εμποδίζει την ικανότητα του κόσμου να μειώσει τη φτώχεια.

Η έκθεση δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ που θα γίνει στο Νταβός την επόμενη εβδομάδα και καλεί τους παγκόσμιους ηγέτες να
σταματήσουν τον ακραίο πλούτο μέχρι το 2025, και να αντιστρέψουν έτσι τη ραγδαία αύξηση της ανισότητας που παρατηρείται στην πλειοψηφία των χωρών τα τελευταία 20 χρόνια.

Η έκθεση υποστηρίζει ότι ο ακραίος πλούτος είναι ανήθικος, οικονομικά αναποτελεσματικός, πολιτικά διαβρωτικός, κοινωνικά διχαστικός και καταστροφικός για το περιβάλλον.
Προτείνεται, μάλιστα στους ηγέτες του κόσμου, μια νέα παγκόσμια συμφωνία για τη μείωση της ακραίας φτώχειας σε επίπεδα της δεκαετίας του 1990 με τους εξής 5 τρόπους:
- Το κλείσιμο των φορολογικών παραδείσων, δίνοντας/ παραχωρώντας τα 189 δισεκατομμύρια δολάρια σε πρόσθετα φορολογικά έσοδα.
  • - Αντιστρέφοντας οπισθοδρομικές μορφές της φορολογίας
  • - Την καθιέρωση παγκόσμιου ελάχιστου φορολογικού συντελεστή.
  • - Αύξηση των μισθών ανάλογη με την απόδοση του κεφαλαίου.
  • - Αύξηση των επενδύσεων σε δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες.


δήλωσε η Oxfam.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο η ανισότητα επιστρέφει με ραγδαίους ρυθμούς σε επίπεδα που δεν έχουμε δει από την εποχή του Καρόλου Ντίκενς.
Στην Κίνα τα επίπεδα των κινεζικών ανισοτήτων είναι τώρα παρόμοια με εκείνα στη Νότια Αφρική, η οποία είναι πλέον η χώρα με τη μεγαλύτερη ανισότητα στον πλανήτη˙ και μιλάμε για ανισότητα πολύ χειρότερη και από την εποχή του ρατσιστικού διαχωρισμού.

Στις ΗΠΑ, το μερίδιο του πλουσιότερου 1 τοις εκατό του εισοδήματος έχει διπλασιαστεί από το 1980, από 10 έως 20 τοις εκατό, σύμφωνα με την ίδια έκθεση.
Για την κορυφή του πλούτου που συνιστά το 0,01 τοις εκατό, το μερίδιό τους στο εθνικό εισόδημα τετραπλασιάστηκε, φθάνοντας σε επίπεδα που δεν έχουμε ξαναδεί.


δήλωσε ο Τζέρεμι Χομπς, ο εκτελεστικός διευθυντής της Oxfam.

Ο Hobbs εξήγησε ότι η συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια των λίγων, ελαχιστοποιεί την οικονομική δραστηριότητα, γεγονός που καθιστά πιο δύσκολο για τους άλλους να συμμετάσχουν:



Η έκθεση τονίζει ότι ακόμη και η πολιτική έχει καταντήσει να ελέγχεται από τους δισεκατομμυριούχους˙ κάτι που αναπόφευκτα οδηγεί σε πολιτικές που ωφελούν "τους πλουσιότερους -παρότι είναι οι λιγότεροι- και όχι την φτωχή πλειοψηφία, ακόμα και σε δημοκρατίες."


αναφέρει η έκθεση.

Το τετραήμερο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ που θα πραγματοποιηθεί στο Νταβός, αρχίζει την επόμενη Τετάρτη (23/1/13).
Παγκόσμιοι οικονομικοί ηγέτες θα συγκεντρωθούν για την ετήσια συνάντηση που θα επικεντρωθεί στην ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, στην κρίση της ευρωζώνης αλλά και στις συγκρούσεις στη Συρία
και το Μαλί.

Κλείνοντας, δεν θα αναρωτηθώ πού τα βρήκαν κάποιοι τα 240 δισεκατομμύρια δολάρια!
Δεν θα αναρωτηθώ ούτε και με ποιους έντιμους τρόπους τα απέκτησαν!
Δε γίνεται, όμως, να μην αναρωτηθώ:



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου