Για το καλό μας

Πάντα υπήρχαν δύο τρόποι  να σε προσεταιριστεί κάποιος:

με το «κακό» ή με το «καλό».

Ο δεύτερος τρόπος μάλιστα είναι και ο πιο ύπουλος ,αφού δεν είναι πάντα ξεκάθαρος ή εύκολα κατανοητός. Παίζει με τη λεγόμενη διπλωματία ή προσπαθεί να σε πείσει ότι αυτό που πρέπει να κάνεις ή να πεις ή να πιστέψεις είναι για το καλό σου. Τώρα κατά πόσο ξέρει κάποιος άλλος το καλό σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο , παραμένει άξιο απορίας.

Φαντάζει σαν παράνοια να μπαίνεις στη λογική ότι μπορεί όντως κάποιος άλλος, είτε είναι η μητέρα σου ή ο πατέρας σου, είτε κάποιος άλλος συγγενής , φίλος ή γνωστός, να ξέρει πιο πολλά για σένα από ότι εσύ (!) και να σε καθοδηγεί στο πώς θα νιώσεις, πώς θα πράξεις και πώς θα αντιμετωπίσεις το οτιδήποτε.

Βέβαια δεν αποκλείουμε σωρηδόν  όλες τις απόψεις που εκφράζουν τα αγαπημένα μας  κυρίως πρόσωπα, τα οποία αδιαμφισβήτητα μας νοιάζονται. Άλλο όμως να εκφράζει κάποιος μία άποψη από ενδιαφέρον  και άλλο να ξεσαλώνει    στις συμβουλές και τις παραινέσεις και να θέλει να επιβάλλει τη γνώμη του.

Και αν όλα αυτά είναι ή θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, σίγουρα σας θυμίζουν πολλά από τη ζωή σας!  

Φυσικά κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος θα υπερασπιζόταν την ελευθερία σκέψης και κινήσεών του, θα διεκδικούσε την ανεξαρτησία και την αυτονομία του. Θα έκανε την επανάσταση του ενάντια στον καταπιεστή γονιό και θα διεκδικούσε τη ζωή του.

Αυτό ακούγεται λογικό για κάποιον που έχει απαγκιστρωθεί  από την οικογένεια του και θέλει να ορίσει εκείνος τη ζωή του βάσει των δικών του δεδομένων.

Όλα τα παραπάνω  αφορούν την προσωπική ζωή.

Αλλά… Η προσωπική ζωή είναι προέκταση της κοινωνικής ζωής.

Όπως κάποιοι θεωρούν πως είναι ζωτικής σημασίας η απεξάρτηση τους από κάθε απαίτηση ή επιβολή, έτσι κάποιοι άλλοι διατηρούν σχέσεις νοσηρής εξάρτησης με λανθάνοντα σημάδια ελέγχου και κυριαρχίας.

Αυτές οι σχέσεις αντικατοπτρίζονται  στην κοινωνική ζωή και πολιτική αντίληψη που αντανακλούν τις πρωταρχικές (προσωπικές) σχέσεις μας.

 Όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία (που προαναφέρθηκε) ασφυκτιούν μέσα στα συγκεκριμένα πολιτικά πλαίσια. Όσοι ανήκουν στη δεύτερη (και μάλλον είναι πολλοί) ως ευθυνόφοβοι και φυγόπονοι, ευχαριστιούνται να αναθέτουν σε άλλους τη δύσκολη για εκείνους δουλειά, την επίλυση των προβλημάτων που αφορούν την ίδια τους τη ζωή.

 Λες και περιμένουν ακόμα από τη μαμά να τους πλύνει τα ρούχα , να τους τα σιδερώσει  και να τους τα βάλει στη ντουλάπα.

 Εδώ όμως υπάρχει η διαφορά. Η μαμά μας τελείωσε και πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.  Εκτός αν οι εντολοδόχοι πιστεύουν πραγματικά ότι οι αντιπρόσωποι τους αγωνιούν για το καλό τους!

Μα για το καλό μας , έχουμε φεσωθεί ένα ανύπαρκτο χρέος και δώρο το μνημόνιο για να μην ξεχνάμε τις οδηγίες!

Για το καλό μας δεν ψηφίσαμε στις τελευταίες εκλογές, για να μείνουμε μέσα στο Άγιο Ευρώ και  να μη πεινάσουμε;

Για το καλό μας έπραξαν και οι αντιπρόσωποι που εμπιστευτήκαμε. Γιατί εμείς που να ξέρουμε από αυτά, πολιτικοί είμαστε; Ενώ εκείνοι με τόση εμπειρία και ανιδιοτέλεια ξέρουν πώς να χειριστούν τις ζωές όλων μας, μιας και τους τις αναθέτουμε άνευ όρων. Φυσικά για το καλό μας…

Κι αν το άνευ όρων κάθεται βαρύ στα στομάχια μας, ας το χωνέψουμε ή ας το κάνουμε γαργάρα. Εμείς τους δώσαμε εξάλλου το δικαίωμα.

Σωστά;

ΛΑΘΟΣ!

Ενήλικες των εξαρτημένων σχέσεων εξουσίας ξυπνήστε!

 (Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές κάπου στο βάθος του μυαλού μου ακούγεται το τραγούδι  "Για το καλό μου" , του Γιάννη Μηλιώκα, μόνο που με  τον τελευταίο στίχο δε συμφωνώ. Δε χρειαζόμαστε σουγιάδες για να σωθούμε!)

                                                                                                                          

  νάμα