Αν η επιλογή είναι ο ρόλος του "παιδιού με ειδικές ανάγκες" ή του αυτόχειρα, τότε Αουφίντερζεν!

Ας δούμε πρώτα τα στυγνά δεδομένα, που δεν επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις. Όσο κι αν οι λαοκτόνοι ξε-πωλητές και οι "τηλεμάγειροί" τους παρουσιάζουν τους θαλάμους αερίων ως θαλάμους "θεραπείας". Και τις δίκαιες (κι επιβαλλόμενες αλλά με σχέδιο δυναμικής συνεργασίας μεταξύ όλων των φορέων και προοπτικές "λουκέτου" διαρκείας) κινητοποιήσεις των διαφόρων κλάδων και κοινωνικών ομάδων-εκπαιδευτικοί, αγρότες, ναυτεργάτες, φαρμακοποιοί, εργαζόμενοι στα ΜΜΜ κτλ-ως "συντεχνιακές πρακτικές". ΟΛΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΙΑ ΔΟΛΙΑ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ! Στα πλαίσια μιας διεστραμένης "λογικής" που όσο την ανέχεσαι τόσο προβάλλεται ως κανονικότητα!

Πάμε λοιπόν:

• Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα των NEW YORK TIMES, η Ελλάδα απειλείται με υγειονομική καταστροφή! Το δημοσίευμα κάνει αναφορά στην αύξηση της βρεφικής θνησιμότητας και των θανάτων λόγω ανεργίας και αυτοκτονιών, καθώς και στην κατάρρευση του συστήματος Υγείας λόγω των μέτρων εξοντωτικής λιτότητας (όπως ονομάζονται εκλεπτυσμένα οι κοινωνικές λαιμητόμοι)

• Η Κομισιόν (δηλ. ο οδοστρωτήρας των ευρωπαϊκών λαών "του ισχυρού ευρώ") προδιαγράφει νέα μέτρα ύψους 8 δισεκατ. ευρώ (!) για τη διετία 2015-16, παρά τις "βεβαιώσεις" του Σεπτεμβρίου για "βιωσιμότητα του χρέους" με τα μέτρα των 8 δισ. ευρώ για τη διετία 2013-14. Όσο για το '17-18 "έχει ο καλός θεούλης" των αγορών(= η Διεθνής των κερδοσκόπων και των μεγαλοαπαλλοτριωτών)

Βέβαια, κι ένας φοιτητής του Οικονομικού θα έλεγε ότι η ύφεση φέρνει νομοτελειακά ύφεση μεγαλύτερη. Όσο το ρευστό δεν ανακυκλώνεται ζεστό μέσα στην πραγματική οικονομία, τροφοδοτώντας τις ανάγκες της. Κι όσο τα ευρώ που εισρέουν μέσω των υψηλότοκων δανείων (αυτή δεν είναι η εποχή του Υδροχόου που μπαίνει, αλλά του Τοκογλύφου) διοχετεύονται στην ανακεφαλοποίηση των σεσημασμένων χρεωκοπημένων τραπεζών και στην πληρωμή των επαχθών τοκοχρεολυσίων επαχθών παλιότερων δανείων (+ τα νεότερα που συσσωρεύονται, ως αέναος φαύλος κύκλος, σαν μέγγενη στην όποια προοπτική δημοσιονομικής ανάσας). Και με τις μνημονιακές συμβάσεις, σύμφωνα με τους διεθνείς ειδικούς, να αποτελούν πρωτοφανές αποικιοκρατικό παράδειγμα στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία. Χειρότερο, π.χ., κι από τις αποικιοκρατικές πρακτικές σε βάρος της πλούσιας σε πετρέλαια πολλών οκτανίων Νιγηρίας...

Ας μιλήσουμε τώρα πιο ωμά!

Η ελληνική κοινωνία δίνει όλο και περισσότερο την αποκρουστική εικόνα ενός ψοφιμιού σε αρχική αποσύνθεση. Πλέον, κι ενώ η αδικία και η ατιμωρησία των υπευθύνων ξεπερνούν τα όρια της αρχαιοελληνικής ύβρεως, ο "περήφανος και απείθαρχος λαός" μοιάζει σαν παιδί με ειδικές ανάγκες! Δεν καταλαβαίνει τίποτα απ'ότι συμβαίνει (ή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, οπότε ακόμη χειρότερα), δεν ιδρώνει το αυτί του με τίποτα, ακόμα και το πιο σκανδαλώδες σκάνδαλο να έβγαινε στη δημόσια φόρα και πάλι τα στοιχήματα για τις λαϊκές αντιδράσεις θα ποντάριζαν υπέρ της κοινωνικής αφασίας! Και, μετά και τις εξελίξεις της απεργίας των εκπ/κων και του υπονομευτικού ρόλου των μεγάλων συνδικάτων με "κολλητήρι" το ΚΚΕ στην συγκυβερνητική "παράγκα" της επιστράτευσης προληπτικά, το λογικοφανές συμπέρασμα είναι ΕΝΑ: ως παιδί με σοβαρές ειδικές ανάγκες, η ελληνική κοινωνία φαντάζει ανίκανη "να αυτοεξυπηρετηθεί!" και να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Και "οι κηδεμόνες της", που δεν δίνουν δεκάρα γι'αυτή, αποφάσισαν να την ξεφορτωθούν. Με ποιο τρόπο;

 Θα μπορούσαμε να πούμε ότι την πετάνε στο "ίδρυμα-κολαστήριο" του νεο-αποικιοκρατικού μεσαίωνα, όπου  η κακομεταχείριση σε βαθμό θανάτου ήταν, είναι και θα είναι ο κανόνας. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε;

 Ή, όπως πολύ εύστοχα, το έθεσε κι ένας φίλος:
"Η νεοελληνική κοινωνία φαίνεται να αποδέχεται όλο και περισσότερο τη μοίρα του διανοητικά και κλινικά πλέον νεκρού. Χωρίς να παλεύει να δώσει κάποια ελπιδοφόρα σημάδια ζωντάνιας.  Τότε ποιος ο λόγος να συντηρείται με μηχανική υποστήριξη, που επιβαρύνει και τον "προϋπολογισμό" της "ιδιωτικής κλινικής" που την έχωσαν αφού τη στραπατσάρισαν; Καιρός να μεταφερθεί στη μεταθανάτια ζούγκλα της νεο-αυτοκρατορικής αρένας. Για να κατασπαράσσεται αέναα από τα πολυεθνικά και κερδοσκοπικά θηρία, προς τέρψη των VIP χορηγών".

Κι αν κάποιοι έχουν αντιρρήσεις πάνω σε όλα αυτά, πώς θα τις εκφράσουν;
Περιμένοντας την ελπίδα και τη σπίθα της καθαρτήριας φωτιάς ν'ανάψει από τους συνδικαλισταράδες; Αυτούς που δίνουν σαφέστατα δείγματα γραφής ότι οι λέξεις συνεννόηση-ομοψυχία-αγωνιστικότητα είναι στην ουσία τους απαγορευμένες για το λεξιλόγιό τους;  Ή συμμετέχοντας σε 24ωρους πυροβολισμούς("απεργία") στο γάμο του Καραγκιόζη, ώστε οι  κρατούντες να τα κάνουν πάνω τους απ'το φόβο;

Και μια τελευταία απορία: δεν νιώθουν μια κρυφή ντροπή, κάτι έστω σαν τσίμπημα στη συνείδηση, οι εκπαιδευτικοί όταν μιλούν στους μαθητές τους για απελευθερωτικούς αγώνες των προγόνων ή για αντιφασιστική αντίσταση στα χρόνια των συνταγματαρχών; (μια εποχή που τόσο εμπνέει τις Αρχές του τόπου κι εκλεγμένους αντιπροσώπους του "κυρίαρχου λαού!")
  Μήπως ν'αρχίσουν να τους εκπαιδεύουν πιο ρεαλιστικά, μιλώντας τους π.χ. στο μάθημα της "Αγωγής του Σκλάβου" για το πρότυπο του "δουλευταρά βιοπαλαιστή"! Που διαπρέπει αγόγγυστα στους κόλπους της ενοικιαζόμενης εργασίας και επιστρέφει στους "παραδοσιακούς τρόπους ζωής" του πλυσίματος ρούχων στην σκάφη (πού λεφτά για πλυντήριο!) και στο διάβασμα των παιδιών του υπό τις λάμπες πετρελαίου ή το φως των κεριών (πού λεφτά για ρεύμα!)...Kαι η εικόνα-προσδιορισμός του μαθήματος: όλη η οικογένεια να γευματίζει με "σφιγμένα χαμόγελα ευτυχίας" στο φτωχικό αλλά έντιμο οικογενειακό τραπέζι, που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τη λιτότητα των παλιών καλών καιρών της γερμανικής Κατοχής...

ανιχνευτής