Το σχολείο μου

                

     Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω ακριβώς γιατί.

Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν τα μαθητικά μου χρόνια. Του γυμνασίου και του λυκείου εννοώ,τα χρόνια που πραγματικά έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου.

Μάλλον πρέπει να ήμουν τυχερή, γιατί πολύ αργά διαπίστωσα πως δε τα νοσταλγούν όλοι και πολύ λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα ήθελαν να γυρίσουν σε εκείνη την εποχή.Μα δε τα νοσταλγώ γιατί θα ήθελα να τα ζήσω ξανά ( πιστεύω ακράδαντα πως θα ζήσω κι άλλες υπέροχες στιγμές), αλλά γιατί αποτελούν ένα υπέροχο κομμάτι της ζωής μου.

Αυτό που θυμάμαι είναι οι σχέσεις και οι φιλίες που είχα με τους συμμαθητές/τριες και πόσο δεμένοι νιώθαμε τότε. Τις συγκρούσεις και αμφιβολίες, τους εφηβικούς έρωτες, τις συζητήσεις μας. Συζητάγαμε πολύ,για πολλά θέματα για τα προσωπικά μας,για βιβλία, για τη μουσική,για τις αγωνίες μας.

Ένιωθα αγάπη για το σχολείο.Ξύπναγα το πρωί , γύρω στις 6:30 και γυρνούσα στις 16:00 , αλλά πάντα είχα την αίσθηση ότι ήθελα να πάω. Ακόμα και όταν αρρώσταινα , αν περνούσαν 2 μέρες άρχιζα να δυσανασχετώ.

 Επιστημονική φαντασία;  Όχι, πραγματικά μου βιώματα , χωρίς υπερβολές!

Πήγα στο Μουσικό γυμνάσιο- λύκειο Ιλίου και πρώην Χαιδαρίου.

Ένα σχολείο με πολλά προβλήματα και ελλείψεις. Είχα την τύχη να είμαι στην πρώτη τάξη που δημιούργησε το σχολείο αρχικά στο Χαιδάρι που μετά μεταφέρθηκε στο Ίλιο.

 Όταν λέω ελλείψεις εννοώ ότι συστεγαζόμασταν μαζί με το 3^ο  γυμνάσιο Χαιδαρίου, μία δύσκολη συμβίωση, η οποία κράτησε 2 χρόνια και κάτι, όταν αποφασίστηκε στη μέση της χρονιάς να αλλάξουμε κτίριο και να μεταφερθούμε στο Ίλιο,κάτι που έγινε μετ’ εμποδίων. Μείναμε περίπου ένα μήνα στο δρόμο,κυριολεκτικά, για να μη πολυλογώ, το σχολείο άλλαξε τρία κτίρια μέχρι να καταλήξει στο σημερινό όπου και ακόμα στεγάζεται.

Μία  περιπέτεια που με δίδαξε πολλά.

Θυμάμαι σχεδόν πάντα  μία μελωδία  να παίζει κάπου στο βάθος, κάποιος να κατεβαίνει τις σκάλες και  να τραγουδάει , άλλοι να έχουν πάρει μία κιθάρα στο διάλειμμα και να παίζουν, μία ντράμς να χτυπάει.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τα γλέντια που κάναμε στα κενά, όταν έλειπε κάποιος καθηγητής.  Μία κιθάρα  και  ένα μπουζούκι και οι υπόλοιποι να τραγουδάμε και να χορεύουμε μέσα στην τάξη, κάνοντας στην άκρη τα θρανία!

Θυμάμαι που μία από τις φορές που κάναμε κοπάνα ομαδική (γιατί υπήρχαν και οι μεμονωμένες) ήταν για να πάμε στο μουσείο παραδοσιακής μουσικής, μετά βόλτα και καφέ, αλλά το αποφασίσαμε και πήγαμε γιατί το ζητούσαμε από τους καθηγητές κι εκείνοι το ανέβαλλαν συνέχεια, οπότε πήγαμε μόνοι μας!

Ποτέ δεν ήθελα να γίνω μουσικός.. Και δεν έγινα. Η μουσική παιδεία που απέκτησα όμως δεν παύει να αποτελεί ένα τεράστιο δώρο για μένα που έχει επηρεάσει έμμεσα και άμεσα  τη ζωή μου.

Αυτό το λέω γιατί πιστεύω ότι η μάθηση δεν είναι αυτοσκοπός ,ούτε μεταφράζεται σε επαγγελματική αποκατάσταση.

Είναι πνευματική ανάταση!

Τα Μουσικά είναι ΔΗΜΟΣΙΑ σχολεία που γίνονται όλα τα μαθήματα γενικής παιδείας συν τα μουσικά μαθήματα, 3-4 ώρες την ημέρα επιπλέον.

Φυσικά απειλούνται και εκείνα άμεσα από τις ''αναπτυξιακές'' πολιτικές του μνημονίου , όπως όλα τα σχολεία, είναι δε στο μάτι του κυκλώνα, γιατί που πολυτέλειες για μουσική και τέχνη όταν χρωστάς και πρέπει να πληρωθούν οι δανειστές;

Τα σχολεία μπορούν να είναι πόλος έλξης για τα παιδιά και όχι ένας αποκρουστικός χώρος ,ένα καθημερινό μαρτύριο με άγονες σχέσεις και στείρα γνώση. Ιδιαίτερα στην εποχή που ζούμε θα πρέπει όλοι οι γονείς, μαθητές και καθηγητές, δάσκαλοι να είναι μία γροθιά, ενωμένοι.

Ακούγεται και αυτό ουτοπικό όπως οι αναμνήσεις μου από το σχολείο.

Όμως αφού έχω ζήσει αυτή την ουτοπία  , πιστεύω και σε άλλες!
 Οι αναμνήσεις είναι όλες εδώ και μου το αποδεικνύουν!

νάμα