Της ζωής δεν της αξίζει να είναι ταινία και μάλιστα αρρωστημένη!

του ανιχνευτή

Διαστροφές που υμνούν τα σωματικά βασανιστήρια, το μαρτύριο ως λαγνεία(!), την οσμή του πλέον φριχτού θανάτου! Χυμένα άντερα και μυαλά, με πατώματα που το αίμα κολλάει στα παπούτσια! Aίμα να ρέει άφθονο, πιτσιλώντας ακόμα και την αποχαυνωμένη μούρη του θεατή. Πληγές και κομμένες σάρκες από δαγκώματα ζόμπι και βρυκολάκων. Σατανικά πλάσματα γεμάτα μοχθηρία και δίψα για φόνο. Μεταλλαγμένα, υποχθόνια και εξωγήινα τέρατα, εκδικητικά φονικά φαντάσματα, ερασιτέχνες κι επαγγελματίες πληρωμένοι δολοφόνοι στα όρια του θρύλου και του πρότυπου! Ποιος άλλωστε ξεχνάει την ξανθιά ηρωίδα από το Kill Bill του "καλλιτέχνη της βίας" Κουέντιν Ταραντίνο, να κραδαίνει τη σπάθα της που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει; Serial killers που ξεπαστρεύουν και κατακρεουργούν την πληθώρα των θυμάτων τους με ανατριχιαστικούς, ευρηματικούς, τελετουργικούς τρόπους. Και που σχεδόν πάντα είναι ευφυέστατοι και τετραπέρατοι όσον αφορά την κάλυψή τους, παίζουν το παιχνίδι γάτας-ποντικιού με τα θύματά τους και τις διωκτικές αρχές, μέχρι που κάποιος το ίδιο ευφυής και μεθοδικός μπάτσος θα τους ξετρυπώσει από τις σκιές που τους περιβάλλουν και θα τους τιμωρήσει*. Γιατί το κράτος πάντα επικρατεί και προστατεύει τους φοβισμένους υπηκόους του από τα τέρατα που το ίδιο και η βιομηχανία "διασκέδασής του" δημιουργεί...

 Διαρρηγνύοντας και καταλαμβάνοντας με όλη αυτή την αρνητίλα το ίδιο το υποσυνείδητο των πραγματικών θυμάτων: των θεατών,
που, παράλληλα με την οπτική "τέρψη", φροντίζουν συγχρόνως με την απόλαυση του "θεάματος" και τη σωματική τους ευεξία, καταναλώνοντας κοκα κόλες, πίτσες, ποπ κορν, πατατάκια και άλλα σκουπιδοσαβούρια...
Ακόμα και στις ζώνες υψηλής τηλεθέασης παρελαύνουν τέτοιες φριχτές, αρρωστημένες και αποκρουστικές εικόνες. Τα ράφια των βίντεο κλαμπ είναι γεμάτα από αιματοβαμμένες τέτοιες κόπιες (φθηνού ή υψηλού προϋπολογισμού) με σφαγές και τρόμους για όλα τα γούστα. Και στον κινηματογράφο, αυτά τα τόσο διαδεδομένα-κι ανάμεσα δυστυχώς και στο πολύ νεανικό κοινό-γούστα αναδεικνύουν τα blockbuster.

Απορίες: Ποιους εξυπηρετεί ο αισθητικός και κατ'επέκταση πνευματικός εκφυλισμός των ανθρώπων; Ποιοι έχουν δημιουργήσει ολόκληρη βιομηχανία θεαματικού ξεράσματος και τα κονομάνε κι από πάνω; Από πότε η ωμή, σαδιστική βία θεωρήθηκε δείγμα τέχνης που δημιούργησε και σχολή; Ποιους συμφέρει όλη αυτή η αρνητική ενέργεια να απλωθεί σαν μολυσματικός ιός στο συλλογικό ασυνείδητο, πλάθοντας τους υπνωτισμένους "διασκεδάζοντες" στα κύματα της ευτέλειας, της φρίκης, της παράκρουσης; Τους φοβισμένους κι από την ίδια τους τη σκιά, αλλά και τους ψυχοπαθείς, σαδιστές και διεστραμμένους υπάνθρωπους του σήμερα και του αύριο;  Και την αποδοχή τέτοιων καταστάσεων και στην πραγματική ροή της ζωής ως σχεδόν αναμενόμενων, συνηθισμένων πια στο άκουσμα και με την απίστευτη ατάκα: "σα να βγήκαν από ταινία"...

Η ζωή δεν είναι ταινία και μάλιστα αρρωστημένη! Η ζωή είναι ένα θαύμα και-παρά τις δυσκολίες και τα βάσανα-μια περιπέτεια που αξίζει να τη ζήσεις! Και να τη στρέψεις προς τα πιο φωτεινά μονοπάτια, παρά τους βρυχηθμούς των μπαμπούλων!

*υπάρχουν και serial killers που ωστόσο είναι τόσο σούπερ ντούπερ, ώστε παρά τα φοβερά και τρομερά που διαπράττουν, δεν πέφτουν ποτέ στις δαγκάνες του νόμου και μονίμως διαφεύγουν. Όπως ο περίφημος κινηματογραφικός κανίβαλος Hannibal Lecter, που δημιούργησε κι ολόκληρο φαν κλαμπ στις τάξεις του "φιλοθεάμονος κοινού". Άραγε πόσες ομοιότητες υπάρχουν στο χαρακτήρα του και στους άλλους ασύλληπτους κανίβαλους: γεράκια πολέμου, πολιτικούς λαοκτόνους, μεγαλοτραπεζίτες, μεγαλοκαταχραστές, κερδοσκόπους, ιθύνοντες νόες πολυεθνικών εταιρικών εκτρωμάτων που κατασπαράσσουν ολόκληρες χώρες και πληθυσμούς...