Μην ντρέπεσαι να ενδίδεις στους λυγμούς. Της σκληρότητας το προσωπείο απαιτεί ψυχοφθόρες πρόβες και το κοστούμι της αταραξίας πάρα πολύ ράψιμο. Σφούγγιξε τα μάτια, χωρίς να λησμονείς να γυρεύεις το βλέμμα του σθένους που συνοδεύει τη θαλπωρή της γαλήνης.
Καλύτερα να κρατιέσαι μακριά από άναρθρες κραυγές των πολλών. Η ουσία τους και η αντοχή τους στο χρόνο είναι όσο ήταν και το παράστημα του πύργου της Βαβέλ. Η "μελωδία" τους είναι όσο αυτή μιας ακαλαίσθητης, κακοστημένης όπερας.
Ποιος ο λόγος να επιπλέεις μέσα σε θάλασσες από κενόδοξες μικρότητες, μέσα σε ωκεανούς από οχλαγωγίες...όταν μπορείς, αν το θες πραγματικά κι αληθινά, να πετάξεις από πάνω τους.
Και ίσως και να μην υπάρχουμε πραγματικά. Ολόκληρος ο κόσμος πιθανώς να είναι ενός κατώτερου, επικίνδυνα επιπόλαιου θεού το ακατάληπτο ονειρικό παραλήρημα...
Γι'αυτό μη φοβάσαι να στροβιλίζεσαι. Στην πνοή των δυνατών αγέρηδων που κάνουν τα φύλλα να θροΐζουν άγρια, συμφιλιωμένα με την ορμή τους και την ομιλούσα σε μια παράξενη γλώσσα βοή τους. Και κάνουν τους νοικοκύρηδες να σφραγίζουν τα πορτοπαράθυρα.
Η εσωτερική ελευθερία - από την οποία εκπορεύεται και η εκδήλωση της ανάλογης συμπεριφοράς στον "έξω κόσμο" - ήταν πάντα εκείνη η αρχιμάγισσα που κυνηγιόταν με μανία, για να παραδοθεί στην πυρά του Φόβου. Που φυλάει τα έρμα.
Ανήκεις σε αυτά;
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου