ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

" Αταξία και σταθερότητα"

Το παρακάτω απόσπασμα, πάντα επίκαιρο, είναι παρμένο από το εκπληκτικό βιβλίο του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα Τομ Ρόμπινς (συγγραφέα του περίφημου " Τρυποκάρυδου" ) "Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν", που γράφτηκε το 1976. 'Οπως λέει και ο Thomas Pynchon για τον Ρόμπινς: "Ο Τομ Ρόμπινς συλλαμβάνει τα πράγματα μ'έναν τρόπο που σαστίζει το νου και είναι επίσης ένας πρώτης τάξεως αφηγητής."


" Η αταξία είναι ένα έμφυτο χαρακτηριστικό της σταθερότητας. Ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει τη σταθερότητα. Την έχει μπερδέψει με την ακαμψία. Οι πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί ηγέτες μας μονολογούν συνέχεια για σταθερότητα. Είναι η πιο αγαπημένη λέξη τους μετά την "εξουσία".
"Πρέπει να σταθεροποιήσουμε την κατάσταση στη  Νοτιοανατολική Ασία, πρέπει να σταθεροποιήσουμε την παραγωγή και την κατανάλωση πετρελαίου, πρέπει να σταθεροποιήσουμε τη φοιτητική αντίδραση προς την κυβέρνηση κλπ κλπ". Σταθεροποίηση γι'αυτούς σημαίνει τάξη, ομοιομορφία, έλεγχος. Κι αυτή είναι μια ηλίθια πλάνη που μπορεί να μας οδηγήσει μέχρι και στη γενοκτονία! Όσο διεξοδικά κι αν ελέγχουν ένα σύστημα, πάντα υπεισέρχεται σ'αυτό η αταξία. Τότε οι διευθυντάδες πανικοβάλλονται, τρέχουν να βουλώσουν τη διαρροή και προσπαθούν να κάνουν πιο σφιχτό τον έλεγχο. Έτσι, ο ολοκληρωτισμός θεριεύει ολοένα και πιο πολύ σε αγριότητα και έκσταση. Και το κακό είναι ότι η ακαμψία δεν είναι καθόλου το ίδιο με τη σταθερότητα. Η αληθινή σταθερότητα εμφανίζεται όταν η υποτιθέμενη τάξη και η υποτιθέμενη αταξία είναι εξισορροπημένες. Ένα αληθινά σταθερό σύστημα περιμένει το απροσδόκητο, είναι προετοιμασμένο για τυχόν διαταραχές, περιμένει να μετασχηματισθεί. Σαν ψυχίατρος, δεν θα έλεγες ότι ένα σταθερό άτομο δέχεται το αναπόφευκτο του θανάτου του; Με τον ίδιο τρόπο, ένας σταθερός πολιτισμός, κυβέρνηση ή ίδρυμα, εμπεριέχει τον ίδιο του το θάνατο. Είναι ανοιχτό στην αλλαγή, ανοιχτό ακόμη και στην ανατροπή του. Είναι ανοιχτό, τελεία και παύλα! Ανοιχτό με χάρη. Αυτό θα πει σταθερότητα. Αυτό θα πει να είσαι ζωντανός!"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου